مذاکرۀ مجدد؛ انعکاس نیاز به استمرار تعادل مالی- اقتصادی در قراردادهای سرمایه گذاری صنعت نفت و گاز

با فرض پذیرش این گزارة کلّی که قوانین و مقرراتی که برای قراردادهای کوتاه‌مدت تنظیم می‌شوند، لزوماً قادر به تأمین نیازهای قراردادهای بلندمدت نیستند، در حقوق داخلی و حقوق بین­المللی درخصوص قراردادهای بلند­مدت سرمایه­گذاری خارجی و به‌خصوص قراردادهای بالادستی نفتی و گازی، نگرش مشترکی وجود دارد مبنی‌بر اینکه این‌گونه قراردادها اغلب تحت تأثیر تغییر شرایط و اوضاع‌واحوال قرار می­گیرند.طبق این نگرش، گرچه افراد بایستی خسارات ناشی از حوادث غیرقابل‌پیش‌بینی در قراردادهای کوتاه­مدت را خود برعهده بگیرند اما این مسئله درمورد روابط بلند­مدت همیشه صادق نیست. در قراردادهای بلندمدت، تغییر شرایط و اوضاع‌واحوال می‌تواند تعادل قراردادی را برهم زده و مانع تداوم توافق اولیة طرفین ـ مبتنی‌بر تعادل اقتصادی قرارداد ـ شود. در چنین شرایطی اگر منافع طرفین در تداوم قرارداد باشد، راه‌حل، مذاکرة مجدد است؛ آنچه بازتابی از تنش میان نیاز تجاری به حصول نتیجه در قراردادهای بلند­مدت تجاری بین‌المللی و عدم‌ِامکان پیش­بینی و تنظیم تمام شرایط محتمل در آینده در متن قرارداد است.